Scopri milioni di eBook, audiolibri e tanto altro ancora con una prova gratuita

Solo $11.99/mese al termine del periodo di prova. Cancella quando vuoi.

Sa morte si cuat in sos relozos
Sa morte si cuat in sos relozos
Sa morte si cuat in sos relozos
E-book187 pagine2 ore

Sa morte si cuat in sos relozos

Valutazione: 0 su 5 stelle

()

Leggi anteprima

Info su questo ebook

Maxottantotto edizioni presenta la traduzione in sardo-logudorese del romanzo di Emiliano Deiana "La morte si nasconde negli orologi"

Est unu logu chene tempus e chene memòria.
Unu logu imbertu in su saltu.
Sa terra crebada comente una maladia de sa pedde abampat in su sole de sa serentina.
In su cùcuru b’at duos àrbures e in su pendeu, a s’ala ue morit su sole, pagos òrdines de una bide maligna. Su restu est trigu, orzu e segale: finas a ue che giompet sa mirada.
LinguaItaliano
Data di uscita17 dic 2020
ISBN9788894580129
Sa morte si cuat in sos relozos

Leggi altro di Emiliano Deiana

Correlato a Sa morte si cuat in sos relozos

Ebook correlati

Narrativa generale per voi

Visualizza altri

Articoli correlati

Recensioni su Sa morte si cuat in sos relozos

Valutazione: 0 su 5 stelle
0 valutazioni

0 valutazioni0 recensioni

Cosa ne pensi?

Tocca per valutare

La recensione deve contenere almeno 10 parole

    Anteprima del libro

    Sa morte si cuat in sos relozos - Emiliano Deiana

    55

    1

    Est unu logu chene tempus e chene memòria.

    Unu logu imbertu in su saltu.

    Sa terra crebada comente una maladia de sa pedde abampat in su sole de sa serentina.

    In su cùcuru b’at duos àrbures e in su pendeu, a s’ala ue morit su sole, pagos òrdines de una bide maligna. Su restu est trigu, orzu e segale: finas a ue che giompet sa mirada.

    Sa biddighedda de Turmac est ammuntonada in una tzepa de domos, in carrera girellat unu cane tzegu. In un’allargada b’at una chèija presbiteriana e in su sagradu duas betzas si contant carchi cosa a s’iscuja. In s’aria s’intendet su càntigu pèrpere de sas chìgulas e su rintumbu de sas paràulas isetende.

    Unu tirighinu pigat in sos montijos. In bàsciu, sa ferrovia atraessat s’istatzione e sighit a chìrriu de Somewhere.

    A innoghe benzeit su trenu e, pagos annos dae poi, benzeit issa.

    Issa e sa bellesa sua de fèmina fata, ma lèbia. Belle e che unu carignu de su tempus. Gighiat una balìgia manna de pedde niedda. Una balìgia lezera.

    At a esser una bagassa, sententzieint apenas si nde faleit dae su trenu, benzende.

    Fit una santa, neit Ezechiele cando la bideit, tuchende.

    E como pensade a sa mùida chi faghent sas botigheddas cun sos tachitos in un’ impedradu, immaginadebos duos ojos chi abbaidant dae subra sos ispijitos arrumbados a sa punta de su nare o una cara apitzigada a sa ventanedda de sa carrotza.

    Ello, issa fit de s’ereu de sas criaduras nàschidas pro atraire sas miradas de sos òmines, chena rimèdiu. E sas de sas fèminas, de totu sas fèminas.

    Ma issa colaiat abbaidende piùs a cudd’ala.

    Issa si naraiat Ruth. E custu bos bastet.

    Pro como.

    2

    Su trenu beniat sempre, cun una pretzisione tirriosa. Beniat totu sas dies mandadas in terra dae su Sennore e bisonzaiat de si la figurare s’iscuta pretzisa chi cumpariat su trenu, nieddu che unu corbu, dae isegus de s’ùrtima curva in s’abbandonu de su montiju.

    Onzi bia- a mesudie- giompiat e s’arreiat in s’istatzione chi aiant fraigadu cun duos palatos dèchidos, in sa parte bàscia de sa bidda, carchi chilometro piùs in bàsciu a mesudie, ue essit su sole, in su giassu ue onzunu de sos biddaresos, aberzende sa ventana, s’isetaiat chi esseret essidu s’isteddu de fogu.

    Cussa fit s’istatzione: dae cue intraiat su manzanu, in s’iscampiada.

    Si podet immaginare s’assuconzu de sas fèminas e de sos òmines de Turmac cando bideint benzende cussu bete babborcu de atarzu, imbertu in su fumu.

    Est unu dimòniu, neit Ebenezer.

    Una maleiscione, annangheit Abacuc.

    Non ch’at a torrare piùs, promiteit su reverendo Curtis Hartman.

    A s’imbesse torreit. Benzeit s’incras e sas àteras dies pustis pro ponner in sestu sa vida de sa bidda. Falaiat sempre calicunu in sa frimmada de Turmac, siat petzi pro leare aria o pro si fumare unu zigarru.

    In antis de sa capitada de su convogliu nemos aiat crètidu chi dae cussa carrera de ferru e pedra podiat benner carchi cosa. L’aiant leada comente una de cuddas peles istrambas de sos cales si fastizant sas persones geniosas: duas parallelas a chìrriu a s’infinidu. Pro issos fit già cussa una fromma agabbada de ispantu.

    Beniat – su trenu- comente una bèstia famida de ispàtziu e de velocidade annuntziadu dae su ratatatum, dae unu frùsciu e dae su bapore iscarasciadu in su chelu biaitu.

    Essiat cun una puntualidade ch’ispacaiat simizante a un’apìliu isladionadu in su tempus, pro giamare sos dòighi tocos de sas campanas.

    Tando pigaiant sos massajos dae sos campos laorados, recuiant a bidda brutos de terra. Si sabunaiant in sa funtana acurtzu a su fraile de Malachia, su frailarzu. S’isgiucaiant sas manos e sa cara: un’ingestu fitianu pro torrare gràtzias a su Sennore in antis de bustare.

    Setzèndesi naraiant: " Est giòmpidu.

    Fint faeddende de su trenu.

    3

    Calicunu si proeit a preguntare a Melville cale arratza de divinidade aturdida nd’aiat bombitadu su mare.

    Fit unu sero de ijerru in su tzilleri.

    Su bentu iscobulaiat sas carreras e s’intendiant sos balcone isbatulèndesi: alas in un’otzèanu de iscurigores.

    Còntanos de su mare, l’aturigheit, in mesu a sos àteros, Ethan.

    Melville non rispondeit luego, fit pipende in unu cuzolu iscurosu de s’aposentu. Si ratzigheit sa bula chirchende de agatare sas paràulas giustas pro contare de sos calancones otzeànicos a chie no ischiat nen mancu comente fint fatos.

    Presente l’azis su Poju Amanah? Beh, Ismentigadebollu! Nerzeit cun una tzerta seguresa.

    Chena inghìrios de paràulas, domandeit de nde cantzellare dae sa retentiva sa piùs bete paule de abba chi connoschiant in Turmac. Sa sola impare a sa pojùcula chi si frommaiat, cun sos birridos de abba ruta dae sos chelos, a dae inantis de s’ofitzina de Baruch. Si los leeit s’assustru cando su betzu pedeit a sos fitianos de s’ismentigare de su Poju Amanah.

    No est dabbile, corroeit Ethan.

    Totu est dabbile. Su mare est su mare, ma non bastat una note pro lu contare, annangheit Melville.

    Amus tempus, rispondeint totu paris sos abbojados.

    Ca non bastat unu note pro lu contare, su mare.

    4

    Ethan aiat deghessete annos.

    Aiat sempre àpidu deghessete annos, a la contare giusta.

    Aiat de los aer pro sempre.

    Non s’ischit nen mancu su proite de custa cosa.

    Est gai e basta.

    E no imbarat àteru si no a bi creer.

    Su pitzinnu munteniat sa pitzinnia e sa tennura chi petzi cussos annos tenet- de troboju irvetadu de su tempus- sunt figura e matana.

    Onzi note moriat, onzi die naschiat: in una eterna resurrescione.

    In su passare de una die si pasaiat in sa cunsèscia onzi fromma, finas sa piùs neulada, de memòria.

    S’ammentaiat bene òmines e bèstias, carreras e tirighinos, e fainas e capitadas, ma in isse non si pasaiat, comente pioreddu, esperièntzia e malìscia.

    Biviat in s’ispantu, in su pèrpere apentu.

    De Ethan naraiant: at deghessete annos.

    Petzi cussu.

    E a isse dae unu tempus chene agabbu, lu binchiat s’istorramentu pro sas iscobertas noas comente una mirada de pitzinna o su fiorire, annoadu, de unu fundu de cheriasa.

    Fit fatu gai, su pitzinnu.

    Come proade a pensare a s’isbatulada muda chi li tocheddeit in petorras cando Melville si ponzeit a contare de su mare in su tzilleri de Enoch.

    Non pintedas a paràulas a unu pitzinnu chi non l’at bidu mai , su mare. In mesu a totu sos elementos connotos, s’abba de sos otzèanos est sa piùs orrorosa e luada.

    B’at un’àtera chistione chi depides ischire: Ethan fit unu gèniu.

    Cun sos nùmeros, so nende.

    Ma custu est un’ateru cantu de istòria chi at ite fagher cun Deus.

    ponide mente.

    5

    Su problema no est in sos ojos, ma in sa mirada.

    In su fundaghe de sa mirada, a la narrer pretzisa.

    Su colore de biaitu pichetadu non bastaiat e nde ispiegare su fundaghe.

    Ezechiele fit capatze de s’istare oras, conchibàsciu, contende sas pedras o sos ranos de sa rena: una manta pioreddosa in su dossu de sa terra.

    Posca artziaiat sa conca, isbatulaiat sas parpeddas, ti fissaiat e aiat in sa pupia sas distàntzias.

    No isco si si cumprendet.

    Non t’isperiaiat gai, simple simple.

    Abbaiadaiat a cudd’ala de te o forsis intro e finas si su colore podiat parrer fritu, fatu de astrau chimentadu, b’aiat una lughe, in sos ojos suos, chi ti faghiat addiare sa cumpassividade de sas lontanàntzias.

    Ello, fit una mirada chi isperiaiat sas trasparèntzias finas cando ti faeddaiat de sas medas, tropu maneras chi esistint de si prender sos botes.

    Sas pupias atraessaiant sa carre de sas carenas e pissighiant sas congòscias de sos orizontes.

    Pustis abbasciaiat sos ojos.

    Onzi bia, in onzi ocasone disgrasciada.

    Los abbasciaiat in su momentu in su cale li cherias preguntare ite fit bidende a su versu de sos inchelos chi cugudant sos montijos più atesu.

    Est una chistione de prospetiva, aiat rispostu, si nd’aiat àpidu gana, in su mentres chi si prendiat unu bote, in una manera sempre divèscia.

    Una cosa pro sa cale bi cheret una tzerta fantasia, non b’at ite narrer.

    Una genialidade chi non t’imaginas dae chie isperiat sa nidesa de sas cosas, sos ispàsimos de sas làcanas piùs disperadas.

    Non bos isetedas nudda dae Ezechiele, in cust’istòria. Depides ischire chi però chi b’est, si sàidat in sas pijas de sas pàginas e mirat a sos ispàtzios giaros.

    In su giassu ue, in s’ijerru, si fit pòtidu bider benzende su bolu de sas tàculas a tacare in un’unda su chelu.

    6

    Est salidu, neit Melville cando comintzeit a faeddare.

    Salidu? si che tzacheit Malachia artziende sos ojos a sa bòvida.

    Est fatu de abba salamastra, ripiteit Melville cun piùs resinnu.

    E posca? pregunteint totu impare.

    "Est bete, isfundaradu. Un’isparta de abba salina chi nche giompet a cudd’ala de sa mirada.

    Est petzi una chistione de aficu, penseit Ezechiele, ma no aberzeit buca. Una faina de aficu, cun totu su chi podet sinnificare.

    Est solu un’afare de libide, meledeit Ethan, ma isse fit incanchestadu cun sa matematica. Non l’agabbaiat mai de iscrier nùmeros e reglas. Las assentaiat in sos oros de su Winesburg Eagle, s’ùnicu giornale chi giompiat a Turmac, remonzèndelos mujados in bator in sa busciaca de una giacheta de bellutinu tropu larga.

    Ma su mare de ite colore est? pregunteit unu de su cale neune s’ammentaiat mai su nùmene. Aiat unu nùmene incolliosu, totu cue.

    In cussu momentu faleit de abberu unu mudigore, una asseliadura rassa, gutiende isetos. Melville proeit a chircare sas paràulas giustas pro ispiegare s’ispantu de sos colores de su mare. Ma sos isetos isteint truncados dae s’abolotu de sos tachitos in sas iscalinas de linna de su tzilleri.

    Posca sa gianna s’aberzeit e intreit issa: Ruth.

    Petzi un’àtera fèmina aiat giumpadu su giannile de su tzilleri su sero a s’iscurigada. Fit istada Edith bènnida a si leare a Geremia imbreagu tzurpu, in una die de abba e de devastu.

    Ruth avantzeit in su tzilleri in su momentu chi Melville fit pensende de ispantare sos fitianos pintende a paràulas su colore ruju de su mare, ma non fateit in tempus- cussu note a su mancu- a contare de su ochidorzu de sas tonninas e de s’abba tinta de su ruju de su sàmbene.

    Non resesseit – su bèciu- a narrer de su mare porporinu ca intreit Ruth cun s’aromatu sou.

    Isteint sas miradas de sos òmines a acumpanzare sos passos -chimbe pro esser pretzisos- chi ponzeit sa fèmina pro che giomper a su bancone.

    Ezechile bidiat s’oriente in cussu caminare.

    Ethan b’allampaiat s’infinidu: carchi cosa chi s’assomizaiat a s’edade sua immaculada e chena birgonza.

    Sos ojos de Melville benzeint abbosos de abbamarina cando la connoscheit, e si domandeit: ma comente diàulu a fatu a nos agatare? A s’at a ammentare de me, de nois. Che amus barigadu tempus meda.

    Unu tè, neit Ruth giòmpida a su bancone a cara a Enoch.

    "Sùbitu madame," rispondeit su tzillerarzu. Isse aiat lègidu in unu lìberu chi sas sennoras, in Frantza, beniant giamadas madame.

    Bi cheret una tzerta cara , a la narrer, una cosa chei cussa.

    Una paràula lèbia, belle e che unu suspiru e Enoch, mancari totu sos difetos connotos suos, sa lebiesa l’aiat e finas unu pagu de atza.

    Su mudigore chi aiat antitzipadu cudda faina de su colore de su mare s’incarcheit de piùs puru in su mentres chi su tzillerarzu murigaiat in mesu sas tatzas chirchende sa più adata pro su tè.

    In cussa capitada sos fitianos, no ischende ite àteru fagher, isperdeint sas miradas issoro in su pamentu, o in sa bòvida o in su pianu chi s’istaiat arressu cugudadu de unu telu impioreddadu.

    Ruth, a s’imbesse, abbaidaiat a dae

    Ti è piaciuta l'anteprima?
    Pagina 1 di 1